اتاق چهار دیواری
که شکل هندسی او تعریف کرده ،
با در یا درهایی.
(وقتی اتاق تنگ می شود
هر کس جز لهجه ی خودش
فریادی بلند نیست
از پنجره راحت تر در می رود).
رو به رو آشپزخانه ای
چسبیده به توالت
با درهایی هم سایه،
در به در ،در به در.
تمام روز و شب
سنگین و سبک می کند و
درخت بهانه خوبی
برای بالا رفتن،
هر چند شکوفه ها
به مرگی با تگرگ دچار شوند.
از کوه سرازیری که بیفتد
مغزش روی تخته سنگ
شطرنج می بازد و
قبر چهار دیواری
که شکل هندسی ات
مات می شود.
که یک هفته
کیک تولد کرم کوچولو شمع دارد و
هر کس به لهجه ی خودش
در به در ،در به درک.
3/9/1384_زنجان
بهمن که آمد
پرتقال های نارس سقط شدند و
قاطر ها برای هیزم
به جنگل نرفتند و
هر روز قایق موتوری
چرخ خورد
شاید رمضان
لااقل تورش را
بالای آب بفرستد.
سبیلت را بهانه جویدن می کنی
تا دست در جیب
یقه کاپشن کهنه را بالا داده
در «ایستگاه آخرین»*
مرد سیگار فروشی
کنار جعبه پرتقال
از سرما می لرزید را
فراموش کنی.
...
...
حالا می توانی پایین بیایی
پا بر زمین بکوبی
تا بچرخد ...چرخد ...چرخ.
یاد فرفره ای که از تو دزدیده اند می افتی.
زمین که نشست
تو ایستادی
بچرخ...چرخ ...چرخ
جمعیت یک صدا فریاد زدند
_:«آی میرزلی چوپان !
بزن نی ...بزن نی...بزن نی».
و دم دمای صبح
توی دست های خودت
خراب شدی.
12/11/1385_زنجان