بگذار رو سیاهی برای زمستان بماند.
که دکل های ِ فواره زده
از شانه های ِ ضحاک
به سمت ِ نگهبانی ِ پادگان
بوی ِ نفت نمی فرستند.
چند سرباز هم یخ بزنی
همین طور راه می روی وُ
برف های ِ زیر ِ پایت
معلوم می کند
یک نفر دیشب تا صبح
در مسیر ِ این دالان
بدون ِ خودکار و کاغذ
برای خواب های ِ گرم ِ
کسی که پسر ِ هم سایه را دوست دارد
با خطی که از سرما می لرزد
نامه می نویسد وُ
پست ِ بعدی تحویل می دهد.
تا رویاهایش را در خواب گاه
قبل از نامه به روستا برساند وُ
باز شب زیر ِ برف
برای کسی که جلوی خواستگار ها گرم گرفته
دندانه های ِ سرما را بلرزاند وُ
صبح مغزش را
روی برف ها شلیک کند
که نامه هایش دست ِ عروس رسیده اند.
1/5/1385_زنجان
کش تفنگ دست گرفته ای و
انگار دلت می خواهد بترکد.
روز های ندیدنش
حسابت را به هم می ریزد.
شاید از پدرش نمی ترسیدی
سنگ برمی داشتی و
از توی حیاط خودتان
روی حلب آن ها می زدی
تا دست پاچه به ایوان بیاید و
فقط نگاهش کنی ...کنی...کنی و
مادرش صدا بزند
_:«مهناز اووووی...اویییی مهناز»
و تو از این همه ...شانسی
به زمین و زمان فحش بدهی.
در ایوان نشسته ای و
بر موهای تراشیده ات
که بوی آموزشی می دهند
دست می کشی
حوصله نداری به سمت کش تفنگ
که گوشه ای افتاده بروی و
سنگ داخلش بگذاری و...
شاید بخواهی در خیالت
روی بوم نقاشی
پسرکی بکشی و
کش تفنگ دستش بدهی
داری فکر می کنی پسرک
با کش تفنگ
چه کارها می تواند بکند؟
اصلن به ذهنت نمی رسد
چقدر پسرک شبیه «محمد الدوره»نیست.
شاعر که به خانه برگشت
اخبار ساعت چهارده
از عملیات انتحاری ای
که روی بوم نقاشی
ناتمام مانده بود خبر می داد.
24/5/1386 زنجان _ سلطانیه
حتا ایست گاه های جهان نایستند
که دروغ ِ سیزده و
قار قار ِ کلاغ نیستی.
می آیی ات هست است.
که پیاده رو زیر ِ کفش های ِ مدل به مدل
عرق می ریزد و
تنگ می شود و
وسوسه ی ِ مهتابی ها در فروش گاه
می آیی ات هست است را
کنار ِ کدام ویترین ِقشنگ پیاده می کند،
که در نماز ِ دهمین ظهر
ازتمام ِ تیر ها سر قاپید و
بر نگشت وندید
که سیبل ِ تیر ها
تا آخرین سلام رسید یا نه؟
که خیمه ها دود زده است
_:«بهانه ی ِ فرار به دستش بده آقا!»
که انگار نیزه دار از عطش ِ سر کلافه شده و
تا هنوز و تا همیشه
نوحه خوان ها خواهند سرود
_:«آسمان خراش و
او داخل ِ پرانتز هاشور خورده و
نماز ها در طبقه ی ِ پنجاهم
حوالی ِ واحد ِ حضرت ِ جبرییل(ع)
آفتابی نمی شود».
...ساعت ِ بیست و سی دقیقه
دست هایش پر از خریدهای ِ شب ِ عید
چراغ ِ خانه را کلید می زند.
حتا امروز که قطار ها مرخصی بودند
می آیی ات هست است .
۲/1/1385_زنجان
نگو نیامدن بر سر ِقرار
به چشمک ِ عروسک ربط دارد .
روی ِ صندلی ِ پارک کسی ذله تر از آن است
که با بستنی ِ آب شده
کاسه کوزه را پای ِ ترافیک بشکند .
حتا اگر عروسک هنگام ِ پریدن با چتر
رعد و برق را به خانه بیاورد
مورچه هوس ِ رفتن به میهمانی ِ اسکیمو
بر سرش نمی زند .
شناسنامه را هم دست کاری کنی
کوه ِ یخ برای ِ مسافر ِ بی بلیط جا ندارد .
حالا بید به کنار
در باز کنی
دیوانه ها درخت می شوند
تا اتوبوس زیر آفتاب دراز نکشد وُ
نیم کره ی ِ شرقی ِ چشمت
اسیر ِ جبهه هوای ِ موسمی
از ترکش ِ زبان ِ رهگذر ها
لای ِ خاطره های ِ چفیه ای پنهان شده
با نصفه پلاکی مفقود الاثر
مربوط به دوران ِ ماقبل ِ ...
از آسمان ِ سیاره ای مجاور
داخل ِ تاکسی ِ دربست فرود می آید.
دیگر نگو نیامدن ِ سر ِقرار
به دست خط ِ توی ِ شناسنامه ربط دارد.
بید به کنار
شرقی بودن ِ چشمت را
کجا پیاده می کنی ؟
13/4/1385_زنجان